Kinderbijslag

Voetafdrukjes van nieuwe telgen bij familie-uitbreiding sieren menig geboortekaartje, nog steeds. Het is niet helemaal duidelijk waar deze traditie vandaan komt, noch hoe die afdruk precies op het kaartje terechtkomt.

Het kan op de volgende – vrij hardhandige – wijze bewerkstelligd worden: het poezelige kindervoetje wordt gedoopt in zwarte inkt, de enkels geklemd tussen de sterke handen van de hoofdverpleegster ‘materniteit’. Vervolgens wordt het voetje met het nodige geduw en getrek geperst op een dik vel papier. Ten slotte ligt het kind dagenlang, gehuld in kraakwitte lakentjes, gebrandmerkt met een ‘zwarte’ voet. Of deze voorstelling strookt met de realiteit, is echter niet zeker.

Wat wel zeker is, is het sponsorship van de Belgische staat dat volgt op een geboorte: allereerst wordt de kersverse moeder getrakteerd op het zogenaamde kraamgeld. De website van Kind & Gezin – al jaar en dag een instituut in Vlaanderen – geeft de volgende definitie: ‘Een geboortepremie is een eenmalige som die ouders krijgen bij de geboorte van een kind. Deze premie wordt ook kraamgeld genoemd. De geboortepremie bestaat zowel voor werknemers als voor zelfstandigen. De bedragen zijn voor beide hetzelfde.’

Het economisch profijt van het ontvangen van kraamgeld blijkt hieruit heel duidelijk: men ontvangt simpelweg een ‘eenmalige’ som. Schitterend, hoewel het geheel onduidelijk is welke kosten deze som dan precies moet dekken: de aankoop van outfitjes, pampers, het bekostigen post-zwangerschaps-kinesitherapie? Dat kiest men zelf.

Maar hierbij stopt het niet. Na het ontvangen van het kraamgeld heeft, alweer volgens de website van Kind & Gezin, iedereen die (een) kind(eren) heeft, recht op een maandelijkse toelage, kinderbijslag genaamd. De site stipuleert ook dat het bedrag ‘trapsgewijs oploopt van het eerste tot het derde kind’.

In een Westerse samenleving die almaar veroudert, is het duidelijk dat de Belgische staat ervoor kiest om gezinsuitbreiding te stimuleren  en meewerkt aan de cultuur van de vergoddelijking van het kind. Hoe kan dat beter dan via een sponsorship? Economische principes vormen uiteindelijk het draagvlak van de hedendaagse samenleving.

Naast gezinsuitbreiding worden ook pensioenen, ziekte, werkloosheid .. ‘verloond’. Dat deze financieringen het risico op een failliet van de staat enorm vergroten, is een probleem waar men in 1930, bij de oprichting van de kinderbijslagfondsen, zeker niet heeft bij stilgestaan. Dit echter geheel terzijde.

Wat echter nog meer tot nadenken stemt in tijden waarin begrippen als ‘duurzaamheid’, ‘verantwoord consumeren’ en ‘verkleining van de ecologische voetafdruk’ te pas en te onpas worden gebruikt, is hoe verantwoord het als overheid is om een project te sponsoren waarvan bij voorbaat is geweten dat het een van de grootst denkbare ecologische voetafdrukken achterlaat. In dezen is Etienne Vermeersch – Vlaams ethicus, filosoof, scepticus – de relevante luis in de pels.

Erg charmant, dat inktzwarte voetafdrukje dat vanaf dag 1 wordt vastgelegd, maar vanaf datzelfde moment exponentieel gaat vergroten. O ironie!

Hoe pervers is het om als staat moord en brand te schreeuwen bij de opwarming van de aarde, geld te investeren in ‘duurzame’ projecten en tegelijkertijd kinderbijslag uit te keren.