Kara*

De avond is al een tijd gevallen. Het is donker en alle daglawaai is gedempt. Er zijn enkel de nachtelijke krekelgeluiden, eigen aan de tropen. Ik knip eerst het grote licht en vervolgens de lamp op de tafel aan.

Ik schik de penselen in de houder en vraag me af dewelke ik vandaag zal gebruiken.Het inktbakje is nog niet helemaal droog van gisteren. Het staat naast de penselen en ik vul het met genoeg inkt. Telkens opnieuw is het moeilijk inschatten hoeveel inkt er precies nodig is. Er zijn kwistige dagen, er zijn dagen van gematigdheid. Het hangt er allemaal vanaf.

De vilten mat ligt net goed met erbovenop een vel rijstpapier. Het witte vlak licht fel op onder het schijnsel van de tafellamp.

Wanneer het penseel doordrenkt is van inkt, verspreidt zich over het tafelblad een geur als van vochtige aarde en een bos na een regenbui.Dan komt het erop aan om te bestuderen in welke volgorde de lijnen gezet moeten worden, proberen inschatten hoeveel druk er precies op het penseel moet worden gezet. Hoe de compositie gebalanceerd op het blad te krijgen.

De zwarte lijnen op het spierwitte blad zijn finaal en onomkeerbaar, als de tijd. Ik adem diep in en bij het uitademen plaats ik de punt van het penseel zachtjes op het papier. Ik geef meer druk, beweeg bovenlichaam een beetje mee en ik probeer in opperste concentratie de lijn de juiste beweging, kromming en lengte te geven.

Er is geen andere weg dan die vooruit. Er zijn dagen dat de compositie perfect is: breedte, grootte, afstand, dikte. Op sommige dagen is de balans ver te zoeken, slaag ik er niet in de juiste hoek in te schatten, voldoende druk op het penseel te zetten. Soms is er te veel inkt, soms te weinig. Maar ook dan is er geen andere weg dan vooruit.

De stapel witte vellen, gevuld met zwarte lijnen, wordt groter. Af en toe gooi ik de vellen weg. Een geslaagde compositie houd ik wel eens bij en hang ik op de kastdeur. Tot er een betere is. Terwijl ik naar het zwart op wit kijk, vraag ik me af wat precies maakt dat ik dit mooi vind. Meestal kan ik een aantal redenen bedenken, maar vaak ook niet.

Het penseel in de inkt doppen, het witte vel gladstrijken, mijn arm die zweeft boven het papier net voor de penseelpunt het vel raakt, handelingen gebald in opeenvolgende momenten. Denken en handelen, telkens opnieuw. Van het leven tot de dood, ertussenin bezig zijn.

*’Kara’ is Japans voor ‘leegte’

Meer over shodō, Japanse kalligrafie: http://www.gohitsushodostudio.com/

SHO – schrijven

KON – nu

 

KARA – leegte