Het gonst en gaat zoals dat alleen in Parijs kan.
Men zou de stad verkeerdelijk kunnen bestempelen als ‘Europees’ of ‘Continentaal’. Er is slechts één correcte omschrijving: ‘Paris, c’est une ville très Parisienne.’ Tout court. Hierbij zou kunnen uitgeweid worden over de Notre Dame, de Seine, de buzz in Le Marais of de sfeer rond de Sorbonne, edoch: het aspect ‘Parisienne’ zit hem in het detail. Laat de loze veralgemenende bloemlezingen achterwege.
Café ‘Les philosophes’, Rue Vieille du Temple, een dinsdagnamiddag. Kwakkelweer, maar net voldoende om een plek op het terras te bezetten. Het is druk, een ratatouille van gesprekken van Pools tot Spaans tot – toch wel – Frans. Eenmaal gezeten, wordt de klant benaderd door ‘Le Garçon’. Het inox dienblad op de gespreide vingertoppen van de linkerhand balancerend, de waterzon blikkerend in het oppervlak.
‘Le Garçon’ met hoofdletters dus: Kraakwit hemd inclusief zwart vestje, zwarte kostuumbroek met haarscherpe middenplooi, perfect geknoopte schort, geoliede en geborstelde zwarte schoenen in kwaliteitsleer (fabriqué en France, sans doute) en … vlinderdas.
Dit soort verschijning vraagt het bovenhalen van de Polaroidcamera, resulterend in een onmiddellijke post op de alombekende social media, mocht dat mogelijk zijn. Het beeld vraagt om gedeeld te worden; de wereld moet getuige kunnen zijn van ‘Le Garçon en tenue’ mét vlinderdas. Een man die bovendien weet dat de keuze tussen zwarte kousen en witte sokken geen keuze is, maar een uitgemaakte zaak.
De tenue met vlinderdas is de belichaming van ‘l’identité Parisienne’. Elk onooglijk café, elke bistro, brasserie, zelfs de ‘bar tabac’ heeft zijn vlinderdas. De zwart-wit tenue is het uniform van Parijs, het nog levende bewijs van een ware ambacht die wereldwijd een stille dood aan het sterven is: de kunst van het uitdossen, het puntje op de i zetten met de juiste tenue, dat bij wijlen tikkeltje dandyachtige.
(Ligt Oscar Wilde, moeder van alle dandy’s, niet begraven op Père Lachaise?)
Die Polaroidpost** zou een hogere missie vervullen, meer nog: een ware ‘révolution Parisienne dans le monde entier’ teweegbrengen. Als een rotitem als de flip-flop voeten van obers sieren van Bangkok tot Gent, dan schort er iets: het ontbreekt den mensch aan waardigheid, zelfrespect en ‘style’, quoi. Het valt de etablissementsbezoeker zwaar een gevleugeld gesprek te voeren wanneer hij benaderd wordt door een stel flapperende flip-flops.
Daarom: ‘Let the bow tie go viral!’
Laat dat onontbeerlijke aspect van die Parijse identiteit de wereld veroveren.
‘LET THE FLIP-FLOP DIE!’
**Die Polaroidpost: een veel waardiger alternatief voor de zoveelste post van met pap besmeurde kindermondjes – bespaar ons de close-ups van pamperinhoud – of de dertigste ‘vind ik leuk’ bij totaal irrelevante en waardeloze berichtgeving. Dit echter geheel terzijde.
footprints 