Begin december werd de verjaardag van Zijne Majesteit Koning Bhumibol gevierd. Hier in Thailand betekent dit een nationale feestdag, of preciezer: een dag van nationale stilstand. Het leven bevriest en de quasi voltallige Thaise bevolking stopt alle activiteit om zijn respect aan de koning te betuigen. Bhumibol laat de wereld even een versnelling terugschakelen.
Men kan gerust stellen dat hij dit tweemaal daags doet om 8u en om 18u stipt, want dan wordt het nationale volkslied op zowel radio als tv uitgezonden. Op markten, in straten, winkels, huiskamers, parken .. Overal staan mensen stil.
Elders zou een team economen al volop aan het berekenen zijn hoeveel economisch verlies deze stilstand dagelijks betekent, maar in het land van de eeuwige glimlach, wordt simpelweg … geglimlacht.
De koninklijke verjaardag is slechts het begin van een hele resem feestdagen in december.
Minder dan een week later volgt ‘Constitution Day’, opnieuw een volwaardige vakantiedag. Een grondwet, dat moet gevierd.
Dan komen de grote kleppers eraan: in onze internationale school werkt een groot aantal ‘farangs’ (westerlingen), dus worden Kerstmis en Nieuwjaar hoog in het vaandel gedragen met onder andere drie weken vakantie, maar ook kerstbomen te midden van de bamboe en palmbomen. Plekken die door westerlingen worden gefrequenteerd doen verwoede pogingen tot gezelligheid met kunstsneeuw, decoratie en muziek van het kitscherige soort. Bij ‘kerst in de tropen’ komt de metafoor ‘ijsberen op de Zuidpool’ opwellen.
In diezelfde internationale gemeenschap zijn er naast westerlingen echter ook een groot aantal Thai, Chinezen, Koreanen en Japanners.
Ook zij gaan voluit voor feestdagen: In februari valt het Chinese nieuwjaar, in april het Thaise nieuwjaar. Dan is er nog het Thaise ‘Songkran’ (waterfestival), het Chinese ‘Mid-Autum Festival’ (oogstfestival rond oktober), het Noord-Thaise Loy Krathong (lichtfestival), Thanksgiving, Halloween … Het is een wonder te noemen dat Sint-Maarten (gevierd in regio Aalst) níet op de kalender staat.
Elk van deze festiviteiten wordt zonder uitzondering uitgebreid gevierd.
Ik gaf en geef niet zo om feestdagen en nu ben ik al wat blij dat er eens een dag géén festiviteit op het menu staat. Menu is wel degelijk een gepaste woordkeuze. Hoewel klederdrachten, gezangen, accessoires en tijdstippen veranderen, er is één constante wereldwijd en dat is eten: copieuze maaltijden waar in groten getale aan de dis wordt geschoven.
Geamuseerd kijk ik toe vanop afstand. Ik pik een stukje kalkoen, mooncake, een portie rijst of chocola mee uit respect en een mens moet eten. Met zekerheid kan gesteld worden dat er niks verandert. De zon komt op en gaat onder, het leven tikt voorbij, ook al is het alle dagen feest.
Deze column werd geschreven in opdracht van ‘Vlamingen in de Wereld’ en is gepubliceerd in de eindejaarseditie van hun magazine.
footprints 